केही कबिताहरु

म जस्तै मरुभुमी

बास्ना पो दिउँ कसरी, ओईलाई सक्या फूल म त,
यात्रुहरु किन आउथे, भाँचिई सक्या पुल म त ।
स्वार्थी यो दुँनियाँमा, आफ्नै भाग खोज्छन् सव,
ओड्ने आशा कस्ले गर्ने, च्यातिई सक्या झुल म त ।

सवले लात्ती हानी हिड्छन, बगरको ढुङ्गो परेँ,
साथ पाउनु त लंका भयो, आखिर म त बुङ्गो परेँ ।
आँधी हुरी मै माथी, चर्को घाम र झरी पनि,
सवको आँखा तारो अनि, साउने भेलको डुङ्गा परेँ ।

घाउ निको पार्नलाई ,सडिसक्या मलम म त,
कस्ले राख्थ्यो खल्ति भित्र, चुचो भाँच्या कलम म त ।
सवलाई देख्छु झिलीमिली, मरुभुमी म त,
हिरा, सुन, मोती होईन, गलिसक्या फलम मत ।

रंगिन यो दुनियाँमा, दृष्टि बिहिन खाँखा मेरा,
मनको बोझ पोखुँ भने, स्वर बिहिन भाका मेरा ।
सबलाई राम्रो बन्नुपर्छ, जिउन पिउन पनि,
ब्यर्थ स्वाद किन खोज्छौ ,रस चुस्या चाका मेरा ।

सबले घना शहर खोज्छन्, म सालघारी परेँ,
गोडमेल गर्ने कस्ले, उजाड उजाड बारी परेँ ।
चारैतिर हरियाली, छङ छङ नदी नालाहरु,
गैरी खेत होईन म त, सुख्खा टारी परेँ ।




लक्ष्यको तिमी र म

किरण खोज्दंै जाउ तिमी, मै डुलँुला अध्यारोमा,
हेर्नु तिमी शहर बजार, मै घुमुला पधेरोमा ।
मै जोतुला खेत बारी, घैया मकै गोड्दै,
तिमी खानु मःम चाउमिन, भट्ट–मकै छोड्दै ।

खरबारीको खरमा म, कटुस घारी घारी,
शहरको स्वाद लिनु, हल चारी चारी ।
चिसो पानी बिर्सएर, कोक फेन्टा बियरमा,
हामीलाई बिर्सएर, परी राख्नु नियरमा ।

पढेंर त हात्ती पनि, ठूलो भाको हैन,
किन पढ्नु पढेर त, केहि काम छैन ।
मै खाँउला चर्को घाम, साउनको झरी,
बज्छ मादल बजाउला, नझरुन्जेल खरी ।

मै ठोसँुला अगुल्टो नि, नबल्दा आगो,
पौडी खेल्छु खोला छेउ, नुहाउनलाई छागो ।
बनका काफल ऐसेलु, अंगेरी नी मेरा साथी,
जन्म भुमी मेरै गाँउमा, फुकाउछु छात्ती ।

दशै तिहार आँउदाखेरी, रगटे र लिङ्गे पिङमा,
मार हान्नेछु खसी बोका समाउदै सिङमा ।
पुजापाठ हाट बजार, गाँउकै मेला धाँउला,
खोले सिस्नु ढिडो फाडो, घर भित्रकै खाँउला ।




माया रुपी बिष

काँडा बन चाहे तिमी, फूल बनि बास्ना देउ,
पर पर सर्यौ तिमी, किन आउथ्यौ मेरो छेउ ।
डाँडाकाँडा पहाड पर्वत, स्वर्गरुपी संसारमा,
मेरो माया थन्काई दियौ, धुरी चुहिने धन्सारमा ।

जति अग्लो बन्छु भन्छ, हेर बाँस निउरी राछ,
राख्छु भन्थ्यो शीरमा फूल, तर काँडा सिउरी राछ ।
आकाशको बादल हेर्छु, देख्छु धर्ती चिरा ,
हात परेसी फलाम बन्छ, लिए पनि हिरा ।

सबलाई बन्ने मन हुन्छ ,निर्मल कञ्चन पानी,
मन भित्रै कुहाएर, राख्नु पर्ने घानी ।
खहरेलार्ई क ेथाहा थ्यो र, पर्छु भन्ने गहिराईमा,
म नि गएँ भासिएर, खोलाखोलै पहिराईमा ।

खोला पारी फल पाक्छ, क्यारी तरुँ भेल,
सधैं घोच पेच हान्यौ, कहिल्यै भैन मेल ।
राखे तिमीलाई यो मनमा मुटुभित्रै सजाएर,
बिरुवा नी मौलाएथ्यो, झनझनै  गजाएर ।

मल भनि छक्याएर, बिष हाली मारेपछि,
कसो गरी पाउछौ शित्तल चौतारी नी खारेपछि ।
पहाड चढ्ने सिडीहरु, जगबाटै भत्काईदियौ,
तन मेरो कहाँ फाल्यौ, स्वास मात्रै लियौ ।


रामचन्द्र कार्की
आँपपीपल  ४, राईगाउ गोरखा
हालः स्नातक तह
पृथ्वीनारायण क्याम्पस, पोखरा ।
फोन ९८४६०३५४२४